Teneinde uit Tiel te geraken verwijst het routeboekje naar een pont. Het zien oversteken door deze pont, een bescheiden voetgangers- en fietsersbootje, van de nu snel stromende Waal was bepaald spectaculair. Het leek wat op vierwieldriften met een auto, maar dan zo dat niet het voertuig over de weg glibbert maar dat de weg onder het voertuig door glijdt.
Eenmaal aan de andere kant beland liep het pad over dijkweggetjes, door rustige, slaperige dorpjes die namen hebben als Wamel, IJzendoorn, Ochten, Dodewaard en Hien. De brug over de Waal bij Beneden-Leeuwen bood een fraaie blik op een breed vlak aan water, waar een paar weken terug nog koeien liepen stroomde nu de rivier. Enkele malen verliet het pad ook de dijk om in de uiterwaard te duiken, en hier en daar liep de rivier juist over het pad heen. Gelukkig nooit zo diep dat we natte voeten kregen, maar genoeg om het spannend te maken.
Aan het eind van de tocht liepen we langs twee kerkjes, die, gezien de verbouwingen met verschillende typen stenen, een roerig verleden moeten hebben. Ik lees in het gidsje dat de kerk van Dodewaard uit de elfde eeuw stamt. In de gevel van een ervan trof ik een gebeeldhouwd tafereel aan dat mij Romeins aandoet. Kenners... wat is dat, wat staat er?
Te station Hemmen-Dodewaard aangekomen bleek dat we een enkele minuut opstaptijd hadden. Prettig, want deze trein rijdt op zondag maar eens in het uur.
Fraaie wandeling, een behoorlijk lang stuk (iets van 25 km). Het kan geen kwaad vantevoren je ontsnapping uit Dodewaard te plannen, trein en bussen rijden hier niet erg vaak. Op mooie dagen moet je rekening houden met druk toeristenverkeer op de dijken: brommers, zware brommers, gewone grote auto's, een cabrioclub, meer zware brommers, vierwieldrijfjes, en een enkele elektrische fiets. De uiterwaarden zijn, allicht, rustiger.
TvO, 9 juni 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten