Ik luister nu naar nog een paar cds uit de box Fagotconcerten van Vivaldi door Daniel Smith (DS) en het English Chamber Orchestra (ECO) en de Solisten van Zagreb (SZ). Het lijkt erop dat DS de minder bekende concerten ook minder heeft gerepeteerd. De concerten die hij samen met de SZ speelt klinken over het algemeen minder fris dan die met het ECO. En, jawel, in de snelle loopjes schiet DS regelmatig uit de bocht, hij mist noten, haalt de snelheid niet, de intonatie valt opeens weg en zijn fagot klinkt als zo'n ouderwetse knorrepot.
Maar in de middendelen laat DS de fagot veel aantrekkelijker klinken. En ik begin van de weersomstuit sympathie te voelen voor de evidente onvolledigheid en feilbaarheid van de solist. Hij lijkt zo op een vreemde manier goed te passen bij een van de karakters van het soloinstrument, een onhandig, groot en 'awkward' overblijfsel uit een middeleeuwse en volkse muziekcultuur dat moet knokken om overeind te blijven in een orkest gevuld met veel luidere turboinstrumenten en ook in kleinere ensembles al weinig wordt gehoord. Dit lijkt, incidenteel, ook een reden om het soms ronduit valse spel van Yehudi Menuhin te prefereren boven hedendaagse feilloze maar ook zielloze vioolrobots. Kom ik nog op terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten