Zojuist gegeten: een ovenschotel van stukjes runderfiletlappen, aardappelen, een winterpeen, een ui, stuk knolselderie, een tomaat en een stel groene olijven, overgoten door een plens creme fraiche waaraan ik wat bouillonpoeder, peper, knoflookpoeder en gedroogde Italiaanse keukenkruiden heb toegevoegd.
Hier openbaart zich een interne tegenstrijdigheid tussen mijn lust in kookexperimenten en mijn geduld. Om te voorkomen dat ik uren moet wachten tot het de aardappelen gelieft eindelijk gaar te worden kook ik alles eerst even in een pannetje, om het daarna in een ovenschaal te kieperen en in de oven te zetten. Turbostand aan, 200 graden Celcius. Het koken duurt nu een minuut of twintig, daarna is alles gaar. Maar de groenten, vooral wortel en knolselderie, zijn veel te zacht geworden en van de creme fraiche is een vettig badje onderin de ovenschotel overgebleven.
Het smaakt allemaal wel, het is zelfs lekker, maar toch een beetje mislukt. Ik denk aan twee alternatieven, een langs de weg van geleidelijkheid, en een via de sprong van het radicale. Geleidelijkheid: ik laat alleen de aardappelen even, zelfs nog korter, koken. Vergeet de creme fraiche maar overgiet de ingredienten met olie en gooi er dan wat maizena overheen. Dat wordt in elk geval een krokant laagje aan de buitenkant. Radicale oplossing: mieter alles rauw in de schotel en zet het zo in de oven. Beoefen enkele uren geduld.
Ik weet dat de tweede oplossing de betere is, al was het maar omdat de eerste al een paar keer op een vette kledderzooi is uitgelopen. Oef. Uren geduld. Dat gaat niet meevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten