Tussen Haarlem en Noordwijk op pad op het Kustpad.

Vandaag heb ik voor (snelle berekening) de vierde of vijfde keer het deel van het Hollands Kustpad tussen Haarlem en Noordwijk aan Zee gewandeld. Het is een fraai traject, in een aantal opzichten uitzonderlijk. Voor mijn doen bijzonder is de lengte: iets meer dan 30 km. Ik ben nu, dan ook, moe. En na ongeveer 25 km gingen mijn schoenen op een rare manier knellen, ook dat nog. Blaartje aan de linkerbovenkant van mijn rechter grote teen, merkwaardige plaats.

De wandeling valt uiteen in vijf delen. Eerst gaat het pad middendoor Haarlem, een mooie stad waar het (nu alweer) mooi weer was. Een volgende keer ga ik de St. Bavo bezoeken, al was het maar om het beroemde orgel [Piet Kee en Albert de Klerk hebben hier gespeeld!] maar nu dacht ik: nog 30 km te gaan, voorwaarts. Een paar km verder wandelde ik de stad uit, het duingebied in. Kraantje Lek heb ik, ondanks de schilderachtige anecdotes rondom deze uitspanning, naast me laten liggen. Het eerste deel duingebied is nogal een tuin tussen Haarlem en Zandvoort. Het pad ligt naast het spoor van de trein, en aan de horizon zie je nadrukkelijk de hoge gebouwen van de badplaats. Aan het eind van dit gebied wordt aan het landschap gewerkt, en werd ik over een alternatieve weg gestuurd, ongeveer twee kilometer kaarsrecht fietspad. Wandelcorvee. Daarna begon het piece de resistance van dit traject: het pad door de Amsterdamse Waterleidingduinen.

Dit is een tamelijk ruim gebied, deels een bestaand uit hogere heuvels doorsneden door sloten en vaarten waarin het water voor dorstige Amsterdamse kelen (en wasmachines) wordt gezuiverd; deels uit een droger duingebied zonder sloten. Het eerste deel van het gebied bestaat goeddeels uit bos; daarna neemt de boomdichtheid af en overheersen open weiden. Tenslotte neemt het meer klassieke duinlandschap de overhand.

Het pad kronkelt lustig heen en weer, over bospaden, stenen weggetjes, zandheuvels, om uiteindelijk op een soort Nederlandse savanne uit te komen. Het was warm, droog, en ik meende me in Afrika te bevinden. Onder een broodboom-equivalent (eik) lag een kudde koedoe's (reeen) te loungen, nauwelijks meer bevreesd voor de langswandelende mensen. De beesten komen hier mooi dichtbij, enkele keren stak er een een kopje uit het gras als ik daar in de buurt even op een boomstam ging zitten of mijn veters opnieuw strikte.

Dat was, na Haarlem en het Koningshof (zie ik op de kaart), het derde deel van het pad. En ook ruimschoots het langste: ik tel bijna 20 km. Hierna volgde nog een stuk strand, nogmaals het bos in, en uiteindelijk Noordwijk aZ.
De hoge zon, droge lucht, en de lange kilometers maken dit stuk te voet tot een behoorlijk zware inspanning. Het is, vooral in de Waterleidingduinen, ook een van de mooiste wandelingen die ik in Nederland ken. Wat een prachtig gebied, die duinstrook, en wat hebben de pad-coordinatoren van Nivon een fraai traject uitgezet. Ik las zojuist in het Nivon-blad dat er een nieuwe versie van het pad staat aan te komen. Ik vermoed dat hier in elk geval weinig verbeterd hoeft te worden. Schitterend. Nu snel mijn neus met aftersun insmeren.

TvO.