Rufus Wainwright: concert met Residentie Orkest, Den Haag, 1 juni 2013
Eergister heb ik het langverwachte concert van Rufus
Wainwight (RW) en het Residentie Orkest (RO) bijgewoond. RW is een
bekende, in sommige kringen beroemde singer-songwriter, RO zat voor de
gelegenheid geheel in mat-zwart gekleed op de achtergrond. Gezamelijk
speelden zij sonnetten van Shakespeare, door RW op muziek gezet, delen
uit de opera van RW (gezongen door Sarah Fox, sopraan), een duet uit
l'Amico Fritz van Mascagni, le spectre de la rose van Berlioz (uit diens
les nuits d'été), en enkele losse liederen van RW.
De opsomming van het repertoire laat al zien: een mixed bag. RW,
die zich ontpopte als een gezellige kletskous, vertelde dat het zijn
bedoeling was om het gebied tussen populaire en klassieke muziek te
verkennen, en zoals dat in zulke verkenningen gaat vind je soms niet wat
je hoopt, maar tref je ook onverwachte schatten aan.
De orkestratie van enkele liederen van RW, en de delen uit zijn
opera vond ik wat minder geslaagd. Orkestreren is een vak apart, als je
niet oppast klinkt het resultaat als die oubollige, illustrerende
muziekjes bij oude Disney-tekenfilms. En de 'klassieke muziek' die RW
zelf had gecomponeerd suggereerde mij dat hij, zoals bjina alle
pop-musici, moeite heeft met 'tijdsduur'. Het schrijven van een puntige
popsong, een eerbiedwaardig ambacht dat RW tot in zijn vingertoppen
beheerst, laat zich niet ongestraft oprekken tot het componeren van een
ouverture of een aria. Het bleef, naar mijn smaak, wat hangen in losse
verzamelingen aardige ideetjes, een tikje zouteloze herhalingen van
thema's. De wat onnozele orkestratie deed de rest. Jammer, deze muziek
kan aanzienlijk opknappen van de toepassing van wat meer vakkennis.
De sonnetten van Shakespeare bevielen me weer een stuk beter. RW
had er bijzonder aantrekkelijke songs van gemaakt, en -tussendoor- ook
zijn moed om zulk sacrosanct repertoire te tacklen en naar de
eenentwintigste eeuw te sleuren verdient bewondering. Goed zo.
De door RW poppy gezongen versie van een lied uit Les nuits d'été kwam
weer heel goed uit de verf. RW kon hier zijn stem gebruiken op een
manier die een 'normale' sopraan of bas nooit zou (mogen) doen:
fluisteren, hees, uithalen. Het werkte verrassend goed, en ook het
orkest kreeg hier wat aantrekkelijker muziek te spelen. En nu de hele
cyclus? Misschien een idee voor een gezamelijke CD?
Uiteindelijk zette de zanger zich, nog eens, aan het klavier
om enkele van zijn eigen songs uit te voeren 'zoals ze bedoeld waren'.
Prachtig, wat een stem, met dat scheurende randje, en de manier waarop
hij de hoogte inschiet: searing and soaring. Inderdaad een fantastische
singer-songwriter. Zoek ik meer van op. Enne, een goed initiatief van
RO, maar misschien zou het inschakelen van een vakkundige
arrangeur/orkestrator een volgende keer het eindresultaat nóg fraaier
kunnen maken. Er bestaan toch wel meer populaire zangers wier repertoire
door een echt orkest kan worden ondersteund?, maar dan zou het ook voor
het orkest iets extras moeten opleveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten