Het Groene Hart van De Venen

Het Groene Hart van de Venen

Apologie

Heel soms, als ik in een wat balorige of zelfs onverantwoordelijke bui ben, kies ik een wandeling uit van meer dan 30 km. Ik weet dat ik aan het eind daarvan volslagen uitgewoond over de finish zal gaan, en de laatste 10 kilometer niet veel meer van het landschap meekrijg, maar toch doe ik het. Soms, dus. Het gaat om een beperkt aantal martelwandelingen, in het Hollandsch Kustpad zit er minstens een, in het Deltapad ook, maar merkwaardig genoeg bevat zelfs het verder volslagen onschuldige Groene Hartpad ook een paar gemene conditiekrakers. Een daarvan heb ik vandaag gelopen: de Venen (heet het in het boekje), van Alphen aan de Rijn naar Woerden.

Start

Als het maar zo gemakkelijk was. Een paar weken terug heb ik, ongeveer vier dagen voor de vertrekdatum, weer eens ingeschreven op een SNP-wandelreis naar de Alpen. Het was prachtig, erg gezellig, mooi weer, en veel zweten en zwoegen. Misschien later een uitvoeriger verslag. Wat me nu opvalt is, dat ik de neiging heb om veel te lang te aarzelen om dan, op het nippertje, alsnog een crash-actie uit te voeren. Dat krijg je van al dat overwegen en nadenken zonder keuzes te maken. Niks helder of transparant, een besluit overvalt me opeens en dan doe ik het maar.

Voor vandaag had ik mooie plannen om nog eens een stuk Veluwe te bewandelen. Ik had zelfs al een wandelgenote in gedachten, maar die nam de telefoon niet op (OK, tien minuten voor de tram ging, dat was geen handige timing, weinig ruimte om het nog eens te proberen of een sms te versturen). Nouja, dan maar geen Veluwe... maar wat dan? Ik bladerde door Trekvogelpad en Marskramerpad maar kreeg geen inspiratie. Toen zag ik onderop de stapel het Groene Hartpad liggen. Daar heb ik toch wel goede herinneringen aan, zelfs al een paar recensies van gemaakt maar die zijn intussen door Wandelnet gewist, gewoon de hele website weggegooid en opnieuw begonnen. Dat gaat me niet nogmaals overkomen dacht ik en... (raad maar).

En toen kwam die onverantwoordelijke bui boven. Ik zou ('gewoon', dwaas dat ik ben) nog wel eens van Alphen adR naar Woerden lopen. Mooi pad, meende ik me te herinneren. Verder niet veel, het was al even geleden, ik wist nog dat het eindigt met een enorm stuk langs een kronkelend kanaal en dat daarvan een ouder paar schoenzolen behoorlijk versleten zijn geraakt.

Dus ik naar AadR, uitgesjekt, en neus gericht naar het oppikpunt van het traject. Eerst een stuk over wat fietspaden, over bruggen, dan een trappetje af, langs een jaagpad waaraan ook allerlei huizen staan (dan lijkt het altijd alsof je bij die mensen door de achtertuin loopt). Een deel van AadR dat minder gladgetrokken is dan de wijken nabij het station (volslagen gestandaardiseerde jaren '90 en '00 nieuwbouwwijken, waarschijnlijk majeur consumptiegebied van dubieuze sherry). Over een bruggetje linksaf het weiland in. Heerlijk, dit is, eindelijk, het Groene Hart: over sommige uitzichten alleen maar bomen en koeien, soms is zelfs het autogezeur niet hoorbaar. Ik loop door kudden koeien, de dames kijken me wat sloom aan. Bij een gezelschap schapen probeer ik met de natuur te communiceren (verdienstelijke beeeeeeeeeeh) maar de beesten geven geen teken van herkenning. Dan een ontaard lang stuk over een smal weggetje tussen nog meer weilanden, linksaf langs een vaartje. Af en toe komen kuddes motorrijders me voorbijrijden, het is misschien de dag dat ze massaal worden gelucht. Ik ga nog een paar keer vaker aan de kant voor deze club tijdens mijn wandeling, ach, zo lijkt het wat op een Wagner-thema dat je er na een paar uur aan herinnert dat je nog steeds naar dezelfde opera luistert.

Water, kronkel

Bij Zuideinde slaat het pad een weggetje tussen patserige bungalows in, aan de Nieuwkoopsche Plassen. De gemeente heeft, meen ik te zien, zelfs besloten een eilandje in die plassen op te spuiten voor nog meer bungalows. Zo slacht je de gans die gouden eieren legt, goed zo Zuideinde. Misschien een wethouder die snel geld nodig heeft om een mooi cultuurgebouw te kunnen plaatsen? dat vervolgens te duur is om te exploiteren, en Nieuwkoop subisideert geen cultuur dus er is ook weinig reden om dat gebouw binnen te gaan, dus het wordt voor een appel en een ei verkocht aan een ontwikkelaar die er een hotel van wil maken maar die gaat op het nippertje failliet en tien jaar later is het een ruine. Zo. Nieuwkoop, graaf dat eiland weer af voor het te laat is en stuur die patsers naar Belgie! Zal er wel niet van komen.

Om op het pad terug te komen... ik volg enkele kilometers een kronkelend weggetje dat langs een al even kronkelend riviertje ligt. Op de terrasjes van de ettelijke uitspanningen zie ik steeds diezelfde in zwart leder gehulde, net wat te zware kerels met interessant gezichtshaar en een angstinboezemende gelaatsuitdrukking achter de koffie met appelgebak zitten. Ik loop niet harder dan 6 km/u maar toch haalt de gang me een keer of vijf in. Nouja, ze deden geen kwaad geloof ik. En ze maakten ook niet extreem veel herrie, dat viel eigenlijk nogal mee. En, OK, er zaten ook wel mooie motoren tussen, met van die kekke vlaggetjes achterop, dat heeft wel wat.

Langs het Noorden

Een afslag later ben ik van het gemotoriseerde verkeer verlost; het pad loopt nu door een wat moerassig gebied, langs het Noorden, ook een plas water die voor veel vertier zorgt voor de electrisch-gemotoriseerde bootmensen die voorbij komen varen. Ik herken de bank waarop ik bij eerdere wandelingen heb zitten uitpuffen en kijk nu eens goed het gidsje door. Wat!? herhaal ik mezelf, nog meer dan 10 km? Geen ontkomen aan... ik voel blaren en eksterogen, schud het zand uit mijn schoenen, drink de te geringe watervoorraad op en loop verder.

De Grecht

Het volgende gehucht, Woerdense Verlaat, is zo genoemd omdat het aan een waterknooppunt belangrijk voor Woerden ligt. Ik volg de Grecht, een oud kanaal dat kronkelt omdat het ooit langs een al bestaand riviertje is aangelegd. Een heerlijk parcours, eerst over een fietspad, dan alleen over de kade. Het is intussen een oude bekende, de uitzichten zijn nog steeds onwaarschijnlijk diep, en alweer hangt er een Authentiek Dramatisch Hollandsche Wolkenlucht boven. De warmte begint me parten te spelen, allerlei vliegen landen op mijn armen en benen, ik wandel stug verder. Aan het eind ligt Woerden; eindspel over dijkweggetjes, paadjes door aangelegd groen, langs volkstuintjes, en opeens sta ik bij het station. Finis.

Eeuwigdurende terugkeer

Ik heb zelfs, om het wederkerend element te versterken, een flesje groene-thee-frisdrank gedronken, en ben, alweer, misselijk geworden van de chemische troep die ze daarin gooien. Vermoedelijk suikervervangers, bah, laat die zoetigheid toch helemaal achterwege... Treinrit, even wat te eten halen (bij de Chinees kennen ze me intussen).

En Waar Zijn De Plaatjes?

Zie een eerdere kolom waarin ik uitpak over culturele verschuivingen weg van iets vooral naar plaatjes. Misschien wilde ik mijn overambitieuze wandeling niet nog verder verzwaren door de noodzaak voortdurend over perspectief en inkadering na te denken. Of meen ik dat dit nu een wandeling is die, vanwege de brede maar niet extreem fotogenieke landschappen, beter uit de doeken komt met uitsluitend tekst. Het hielp allicht ook niet dat ik mijn fototoestel was vergeten. De lezer (zou iemand dit ooit echt lezen?) moet het dus met tekst doen. Ik wil het boekje graag uitlenen aan wie hiervan enthousiast is geworden. Als de pijn wat uit mijn voeten is verdwenen wil ik misschien nog wel een keer meelopen. Wel meer water meenemen, ik heb intussen meer dan een liter nagetankt.