Net de Grebbeberg gemist

Rhenen naar, wat was het, Maarn

Afgelopen zondag (30 september) heb ik een wandeling gemaakt vanuit Rhenen, aan de Grebbeberg. Hier kruisen twee paden elkaar, te weten, het Maarten van Rossumpad en het Trekvogelpad. Ik nam het tweede pad, en koos een westelijke richting, waardoor ik juist niet op de Grebbeberg terechtkwam.

Het pad loopt aanvankelijk door uiterwaarden van de Nederrijn, maar klimt al snel richting stad, en door de stad naar de bossen van de Utrechtse Heuvelrug. In Rhenen loop ik onder de toren van de Cunerakerk, die (lees ik in het boekje) 84 meter hoog is. Gezien de ligging van de stad is, vanaf de top van deze toren, een spectaculair uitzicht de uiterwaarden in vrijwel gegarandeer, maar ik wandel verder, en kom terecht in het Remmersteinsche Bosch. De grimmig voortmarcherende kolonne noordelijkwandelstokbejaarden die me eerder enige tijd heeft achtervolgd kan ik hier gelukkig afschudden. Om me heen, bos, voor en achter me, andere wandelaars, sommigen met kinderwagen op pad naar bezienswaardigheden als voormalige zandafgravingen. Het is een mooie nazomerdag, de temperatuur stijgt tot om en nabij de 18 graden, ik ruik de herfst in aantocht. Het warme najaarslicht schijnt tussen de bomen door en strijkt langs geel, rood en bruin wordende bladerdekken.

Na enige kilometers aldus door dit bos te hebben gestruind valt me het reliëf van het terrein nogal op. Hier vlakbij liggen de hoogste heuvels van de heuvelrug, een gegeven dat klaarblijkelijk het collectieve fietsvolk niet ontgaan is. Ik moet regelmatig even aan de kant als groepjes -vaak nogal overwichtige- fietsers van middelbare leeftijd me passeren. Ik kan me levendig voorstellen dat het hier heerlijk fietsen is, lekker stoempen de heuvel op (de zwaarste fietsers stappen dan even af) om daarna met gezwinde vaart naar beneden te scheuren. Op de gezichten van, misschien, zondagsfietsers, een mengeling van uitgelatenheid en angst: ik moet nu niet vallen! Het is goed om wat sportieve bondgenoten te hebben hier in het bos, ik beklim de hoogste heuvel van dit gebied, de Amerongsche Berg (69 meter) en zet me neer op een van de bankjes geplaatst rondom de Eenzame Eik bovenop deze Berg. Ouders met kinderen wandelen af en aan, oudere vrinden zitten hier wat met elkaar te keuvelen, af en toe legt ook een fietser aan.

Hier verlaat ik het Trekvogelpad, dat hier al snel het bos uitgaat om enkele tientallen kilometers door de polder te trekken, en stap ik over op een van de takken van het Utrechtpad. Dit was ik vantevoren al van plan geweest maar ik had door een onbegrijpelijke onnadenkendheid het boekje van dat pad vergeten. Maar ik kende het traject nog (een beetje) en meende dat ik het met de vlaggetjes wel zou redden.

Een anderhalf uur lang blijkt dat ook uitstekend te werken, maar op zeker moment, vermoedelijk aan de rand van de Ginkelduinse Heide, raak ik het spoor bijster. Geen probleem, ik wandel verder mijn neus achterna, en denk "voor ik het weet sta ik voor een treinstation". Dat valt wat tegen, na enige kilometers doorploegde zandpaden (het bos wordt hier deels omgehakt) kom ik bij een camping 'bij de boer' terecht. Het Leersumsche Veld heb ik dan volledig gemist, de Tombe van Nellesteyn zal ik vandaag niet meer zien. Haja, ik heb achter mijn neus aangelopen en dat zal ik nu weten ook: deze camping ligt bij een varkensboerderij, ik word herinnerd aan vroegere bezoekjes aan de boerderij van een oom en tante. Waarom mensen juist in deze stank willen camperen is mij een raadsel... dat zich nog verdiept bij een even verderop gelegen camping naast een kippenfarm. Dat stinkt nog harder, bahbah, en het heeft met natuurlijke bosgeur niet veel uit te staan.

Om bij een station te geraken besluit ik naar Maarn te lopen. Anderhalf uur na het verlaten van het bos bereik ik dat station, en gelukkig vertrekt de trein al twee minuten later. Het is mooi weest, nu weer terug naar huis en de volgende keer (neem ik me voor) zal ik bij een combiwandeling niet nogmaals het juiste boekje vergeten.