Veelvuldig al wandelend buitenshuis

Verzamelverslag van meerdere wandelingen, veelvuldig te voet

De afgelopen weken heb ik een aantal wandelingen uitgevoerd die ik hier, in een fell swoop, allemaal tegelijk behandel. Op voorhand, misschien kan ik zo een aantal teleurstellingen voorkomen, kan ik al verklappen dat er geen foto's in dit verslag zullen voorkomen. Eerst had ik het toestel vergeten, daarna waren opeens de batterijen op, en tenslotte deed zich een merkwaardige storing voor waarbij het toestel wel openging, nogmaals inzoemde, maar volslagen het licht liet uitgaan bij het beroeren van de ontspanner. Intussen heb ik nieuwe batterijen ingelegd en alles lijkt het weer te doen. Te laat dus!, nou ja, dan maar in tekst.

Veluws Zwerfpad van Arnhem naar Hoenderloo

De eerste wandeling besloeg een deel van het Veluws Zwerfpad, en liep van Arnhem naar Hoenderloo. Ik liep samen met Heleen en Esther, en natuurlijk haar hond Hazel. De eerdere hond, Silly, had Esther zo genoemd omdat het dier (kennelijk) niet een enorm intelligente indruk op haar maakte. Het was een Golden Retriever, naar verluidt een ras honden dat eigenlijk te goed is voor deze wereld. Silly wilde wel met iedereen vriendjes zijn, maar was soms ook een beetje lui, of afwezig (in gedachten verzonken? hebben honden gedachten??? Een oud-collega kon de gedachtengang van een paard zeer overtuigend invoelen en naspelen, een beetje een combinatie van een machine en een 1-jarig kindje, misschien denkt een hond ook ongeveer zo). Na Silly kwam dus Hazel, die, hoorde ik van Esther, intussen ook weer een achtenswaardige leeftijd heeft bereikt. Door steeds maar niet thuis te geven hoopte ze het bezoek van de een-of-andere honden-gezondheids-inspectie te kunnen ontlopen, opdat Hazel haar (Esther dus) nog vele jaren gezelschap zal kunnen houden. Wie weet werkt het. Hazel begroette me op Arnhem CS door haar natte snuit af te vegen aan mijn broek, die kon daarna meteen in de was.

De wandeling tot aan de ingang van het park de Hoge Veluwe overlapte met die van Arnhem naar Otterlooo, die ik enkele weken eerder in verzengende hitte had afgelegd. Na de ingang van het park ging het echter anders. Ik kreeg de indruk dat het traject naar Hoenderloo minder extremen kent, gemakkelijker te doen is. Het loopt, in tegenstelling tot mijn eerdere verwachting, niet langs die uitspanning in het midden van het park (waar het lekker wild zwijn eten is) maar blijft gedurig in de Veluwsche Rimboe. Iets minder afwisselend dan het andere pad, en het weer was een stuk milder, dus het werd voor mij een wat minder memorabele wandeling. Nog steeds wel fraai overigens, door bosschages, over open velden, even rusten onder een paar bomen, verder door de velden, weer tussen bomen door, einde in het bos.

Aan het eind hebben we weer niet de fiets gepakt, wat ook moeilijk was geweest want voor Esther en Hazel hadden we een tandem en kar nodig gehad. Die varianten stonden niet in het fietsenpark te wachten - al begrijp ik dat tegen betaling een witte tandem wel degelijk te huren is. Misschien later eens proberen, lijkt me ook leuk om te doen. In plaats van die fiets, de bus, terug naar Ede-Wageningen, en vandaar de trein naar huis.

Mooie wandeling, op de Hoge Veluwe goed aangegeven met bordjes, maar het andere parcours was net wat mooier. Bovendien is het verstandig om voor een memorabele wandeling een dag met extreem weer uit te zoeken, denk aan regenbui, onweer, of tropische hitte.

Grote Rivieren naar Groene Hartpad: Moordrecht, maar dan...?

Een week later heb ik alleen een deel van het Grote Rivierenpad afgewandeld, en ben ik op een kruispunt afgeslagen richting Groene Hartpad. Begonnen in Moordrecht, blik geworpen op de Chinees waar ik nog eens het eind van een wandeling heb gevierd, en de pont naar de overkant gepakt, over de Hollandsche IJssel (zodat u niet denkt dat ik voor elke willekeurige sloot zomaar een pont neem). Vief een stevige pas ingezet richting zompige weilanden, dijkjes langs oude gegraven waterwegen en fietspaden tussen de weilanden, maar toen, bij nader inzien, toch eens de kaart bekeken. Alweer via het Loetbos naar Bergambacht, of naar Kinderdijk, ik had er opeens geen zin meer in. Die Grote Rivieren houd ik voorlopig voor gezien, tijd voor een andere herhaling... namelijk, een deel van het Groene Hartpad dat ik al een tijdje niet meer had gezien.

Dijkje richting de einder

Bij de fundamenten van een watermolen nam ik, op een kruispunt van wandelwegen, het andere pad, en liep ik al snel (weer) over een dijkje richting de einder. Een kleine kudde van ongeveer vijf koeien keek me nogal lethargisch aan, nou ja, de afzonderlijke koeien deden dat. Geen verder teken van leven dan het afbijten van gras en het erop kauwen.

Bij het nemen van een paar foto's van deze heerlijke dieren begaf opeens de batterij van de camera het, leeg!, flauw excuus voor lui gedrag. Dan maar zonder, verder over meer zompige kades, door grazige weitjes en over dijkweggetjes waarvan ik me herinnerde dat ik, op een eerdere wandeling met Ineke, herhaaldelijk voor mijn leven moest springen, en wel de berm in. Nu was het iets rustiger, en na enkele kilometers doemde daar Stolwijk op, waar ik op weer een andere wandeling met Ineke eens geeindigd was in de plaatselijke Chinees, achter het Hete Pannetje Uit De Oven. Lekker hoor, even niet aan denken en verderstoempen. Weer een kade tussen twee brede sloten, hier is het Hart een intens Groen, dit is mooi lopen.

 

Koeien intussen achter de rug

Maar het eind van de middag kondigde zich aan, dus in plaats van verder te lopen (nog een km of 10) naar de volgende bestemming sloeg ik op een fietspad niet links- maar rechtsaf, ruwweg richting Gouda, leek het zo. Fietspad enige tijd gevolgd, achter een dorpje langsgewandeld, opeens zat ik op een LAW (rood-witte vlaggetjes, moet nog eens opzoeken welk ookalweer), waarna einde in, nou, ik gok, Vlist. Dus ik zou (realiseer ik me nu) op het Pelgrimspad geraakt kunnen zijn. Nouja, hoedanook, een half uurtje later kwam de bus om me terug naar Gouda te brengen.

Het is wel grappig om me te realiseren dat in het Groene Hart al die paden zo dicht bij elkaar liggen. Ach, op de Utrechtse Heuvelrug en op/rond de Veluwe is het al net zo, misschien is er niet een heel ruime keuze aan interessant en bewandelbaar terrein. Het maakt het combineren van stukken van wandelingen mogelijk, dat is wel gemakkelijk... als je de juiste boekjes bij je hebt. Had ik niet, geimproviseerd, en toch niet in Siberie terechtgekomen, het valt allemaal wel mee. Leuke wandeling.

Terug Naar De Kust

En Afgelopen weekend bedacht ik, op zaterdagavond, dat ik op zondag weer eens een stuk van het Kustpad zou gaan verkennen. Ik heb eerder geschreven over het traject tussen Haarlem en Noordwijk, en meende nu, uit misschien wat overdreven zin voor continuiteit, om vanuit Haarlem noordwaarts te moeten lopen.

Dat (continuiteit, sorry voor het ontbrekende trema) is een thema (niet een trema) dat Peter Ackroyd voortdurend aanhaalt bij zijn biografieen (weer dat trema, om gek van te worden!) van Londen zowel als van de Theems. Wel aardig overigens, en hij duikelt een heel stel anecdotes op, maar ik zou zo graag wat meer vlees aan het bot hebben, niet alleen een belezen klinkende zinswending maar een sappig stuk tekst waarin de zaak zelf staat beschreven. Daar heb je, denk ik, een historicus voor nodig, een journalist zoals Ackroyd is minder geschikt. Maar dat terzijde. Zijn boek over Engelse melancholie vond ik juist heel mooi, misschien omdat melancholie zoveel waardiger en aardiger is dan die simpele blues.

Affijn, continuiteit, ik heb het met voeten getreden en heb vanuit Haarlem meteen de vervolgtrein richting het Duister Noorden genomen. In eerdere wandelingen was me al opgevallen dat Holland er hier nogal vermoeid, vaal en afgeragd uitziet, in kras contrast met de kuststrook die (natuur he) altijd fris en nieuw is. Zo nu ook weer; ik stapte uit te Beverwijk, wandelde zo recht mogelijk naar Wijk-aan-Zee (mooi duindorp aan een enorme meent, in de schaduw en rook van Hoogovens; recht om een nodeloos bezoek aan de zielige stadsparkjes van Beverwijk te vermijden) en schafte me een toegangsticket tot het aldaar gelegen duinreservaat aan.

Bij de kaartjesautomaat gewerd me een curieuze ervaring; ik kwam in onvoorbereide ontmoeting met een soort Spiegelbeeld Van Mezelf, een meneer (wel jonger dan ikzelf) die met een Fjallraven pantalon, serieuze halfhoge schoenen, een stevige rugzak op zijn rug met (jawel!) zelfs een label van Cathay Pacific eraanvastgeniet. Hij wandelde net iets (maar niet veel) langzamer dan ikzelf, dus ik kwam hem enige tijd later weer tegen. Hij vertelde dat hij wandelde om de conditie voor internationale wandelvakanties op peil te houden, uiterst herkenbaar natuurlijk. Zijn manier van zichzelf presenteren deed me afvragen hoe ikzelf op andere mensen overkom, een riskante vraag natuurlijk, die ik maar niet expliciet aan iemand stel. Hoeft ook niemand te beantwoorden voeg ik er voor de zekerheid maar aan toe.

Het pad was bijna nog mooier dan dat van Haarlem zuidwaarts. Bossen, heidevelden, kalend duingebied, duinpannetjes, watertjes, zandpaden en grazige vlaktes wisselden elkaar af. Ik wandelde enkele malen tussen van die enorme, ouderwetsche, koeien door, misschien Hooglanders, of Laaglanders, ach, wat maakt het uit. Heb verder niet veel beesten gezien. Het duin rook nu erg aangenaam, het had een dag eerder behoorlijk geregend, zodat de natuur er weer wat frisser bijstond. Merkwaardigerwijze hebben de paden hier veelal straatnamen, die ook op vers beschilderde betonblokken staan aangegeven. Een aantal van de paden waren ook bestraat, wat weer die typische Nederlandse vermenging van natuur en cultuur suggereert. Het hoort hier bij het cultuurlandschap, maar de natuur heeft er ook wat te zeggen. Mooi hoor.


Na ettelijke kilometers door dit heerlijke land bereikte ik Egmond, bekend van de graaf die door Alva verradelijk werd gearresteerd en onthoofd. Nou ja, een van de Egmonden dan, de versie-aan-zee. In een ander Egmond (aan den Hoef) hadden de ouders van een voormalig flatgenoot een camping, ook een claim-to-fame lijkt mij, voor E-a-d-H dan. En juist voordat de eerste hoosbui serieus losbarstte steeg ik in het ruim van een bus die me naar Alkmaar bracht.

Ik vraag me nu af of ik, alsnog in het kader van continuiteit, nog eens vanuit Egmond naar het Noorden moet lopen. Daar liggen nog wel een paar hele mooie duingebieden, maar ook dat deprimerende stuk platteland achter de Hondsbossche Zeewering, ik weet nog wel, waar ook Petten ligt [daar heb ik een paar jaar terug nog een helaas mislukt sollicitatiegesprek gehouden!, over het eind van de beschaafde wereld gesproken]. Nouja, misschien eens een weekend doorhalen tot ik in Den Helder ben, deprimerende hoofdplaats van de kop van Noord-Holland. Ik verwacht eigenlijk meer plezier van het kustpad dat verderloopt langs de rand van Friesland en Groningen. We zien het wel, en ik vertel erover als het zover is.