Buurtbos, Valouwe en Planken Wambuis, verderwandelen over de Veluwe

Veluws Zwerfpad opnieuw bezocht, wandeling van Lunteren naar Wolfheze

Gister, 28 juli 2013, heb ik met Ineke (nogmaals) een deel van het Veluws Zwerfpad afgewandeld, nu van Lunteren naar Wolfheze. Dit is een traject van een dikke 22 km, goed te doen op een middagje, maar ook weer niet zo kort dat het zonde is van de lange treinreis om er te komen. Ach, lang, dat hangt natuurlijk af van waar je toevallig woont. Iemand uit Arnhem is er zo. Maar die kent dit parcours allicht al lang.

Van Lunteren zag ik maar een paar straten; alras duikt het pad het bos in. Het Lunterse Buurtbos, de aanleg waarvan de bewoners ruime tijd gelee ertoe bewoog om een fraai hekwerk om een boompje te plaatsen. Daarop enkele dankwoorden gericht aan de gulle gever. Boompje is nu boom, hek staat er nog steeds.

Het traject voert verder langs fraaie bospaden. Het groen stond er, na de recente regenbuien, weer fris bij.

Zwerven wordt dwalen, maar niet verdwalen!

Bij het eind van de kaart herinner ik me opeens dat bij een vorige wandeling hier mijn interne richtinggevoel, toch al niet sterk ontwikkeld, het helemaal liet afweten.

Links, rechts, vooruit? Ineke kiest vooruit.

En jawel hoor, de pijlen op een paaltje wijzen niet erg eenduidig naar een compleet ander pad dan het kaartje aangeeft. Kaartje gevolgd, zelfs het kompas geraadpleegd (!kan ik ook!) en even later doorkruisten we het Wekeromse Zand, een ruim en open gebied waar het, in het zonnetje, al snel broeierig heet werd.


Een fraai stuk aangelegde natuur waar, op enige afstand, tamelijk woeste, nouja eeeuh, wilde, ach wat heet, extreem tamme, grote zwartbonte koeien rustig op een boompje stonden te knauwen. Ruim achter prikkeldraad, de koe mocht eens trek krijgen in een verse toerist!

Via een merkwaardig natuurfenomeen hadden we ook even uitzicht op een gletsjer op Akka

Verder, verder, nu naar  landgoed De Valouwe. Daar wordt, lees ik achteraf op de website van Nivon, niet gevlagd, dus hier is de onversaagde reiziger op zijn eigen sluwheid en listen teruggeworpen. Aan de hand van tekst, kaart en (alweer, het begint me op te vallen) kompas vonden we ons enige tijd later terug in de bossen van het Roakelsche Zand. Veel oudere lanen omgord met volgroeide bomen, lekker voor de schaduw en het biedt nog fraaie mogelijkheden voor perspectieffoto's ook. Bij deze dus.

 

 Ruige afsluiting via Mossel en Wambuis

Na de lanen volgden een paar kilomter door opener gebied, het Mosselsche Veld. Gelukkig ligt hier ook een uitspanning die ik, op frissere dagen, onopmerkend was voorbijgestiefeld... hier kruisen we het Trekvogelpad en kon ik een vroegere ik de hand schudden. Na inspanning uitspanning en, vooral, meer water. Het begon behoorlijk warm te worden in het vrije(re) veld.

Natuur in Nederland: let op de electiciteitsmast.

Nog een laatste paar kilometer via het Planken Wambuisch en door de bomenrij vn de Duitse Kampweg, en we arriveerden te Wolfheze. Hier bleek waartoe het niet opvolgen van je eigen goede advies leidt: we mochten drie kwartier wachten op het stoptreintje naar Ede-Wageningen. Ach, nog niet zo erg, gelegenheid om even uit te puffen.

Dit traject is een goed middagparcours, uit te breiden naar een dagtocht door vanuit Wolfheze verder te lopen richting Oosterbeek of zelfs Arnhem. Mooi stuk, op landgoed De Valouwe even boelkloedig zijn en vooral geen slappe knietjes krijgen bij afwezigheid van de geschilderde handreikingen van Nivon: alles komt goed!